3/10 tot 3/11/2014
Perignem, Stationsstraat 26, 8730 Beernem
“The mind’s first step to self-awareness is through the body.” Het leek ons vanzelfsprekend om bij de geboorte van Màrmelade voor het thema ‘het lichaam’ te kiezen.
‘Percorpus’ is het eerste project van vzw Màrmelade, een tentoonstelling met werken van Diederik Boyen en Monique Donckers.
Wat drijft mensen om systematisch te catalogiseren en te ontmenselijken?
Diederik Boyen
“Met verbijstering en afschuw kijk ik naar onze soort, onze omgangsvormen en meer specifiek naar het ontsporen daarvan. Wat drijft mensen om systematisch te catalogiseren en te ontmenselijken.”
Diederik Boyen, van opleiding beeldhouwer, maakt zijn opmars met schilderijen. Hij kreeg het etiket ‘de nieuwe Borremans’ opgeplakt. Anderzijds doet hij denken aan ‘Der Diagnostische Blick’, waarmee Luc Tuymans de ontmenselijking aankaart.
Diederik Boyen confronteert de kijker o.a. met een schedelmeting, een dubieuze praktijk om het karakter te bepalen.
Diederik Boyen is geboren in 1968. Hij studeerde na de kunsthumaniora beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten van Antwerpen. Hij startte zijn carrière met ruimtelijk werk, objecten, installaties en sinds een aantal jaren schildert hij ook.
Meestal gebruikmakend van olieverf op doek, schildert hij voornamelijk figuratief. Hij schildert bij voorkeur ‘cultuurbeelden’ (of het botsen van culturen), dit wil zeggen beelden waarop de mens aanwezig is of was. Zoals sommige cineasten, als bvb. David Lynch, kadreert Diederik Boyen zijn figuren zeer bijzonder. In zijn omgaan met beelden blijft hij wel steeds een estheet, die de beschouwer op een ietwat dwingende manier anders leert zien naar mensen en naar dingen of net op het verkeerde been zet.
Ik sta in een wereld die mij soms heel vreemd is
Monique Donckers
Voor Monique Donckers is een beeld een wereld van gedachten. En die wereld ontglipt ons – keer op keer.
“Ik sta in een wereld die mij soms heel vreemd is, ik kijk naar mijn omgeving en probeer dat in een beeld te zetten, ik maak niet echt beelden om de wereld op afstand te houden, ik probeer hem in iets vast te zetten, ik probeer de wereld te betonneren, er iets van te maken dat (be)grijpbaar is voor mij. Wat merkwaardig is, is dat een beeld in het maakproces heel goed lukt, doch telkens als een beeld af is, zit de essentie er niet in. Het is als het navertellen van een droom. Tijdens de droom is alles heel echt en vol gevoel, bij het navertellen ervan merk je dat het niet goed overkomt. Zoals in het navertellen van een droom, lijkt het alsof de helft vergeten is, het ontglipt je terwijl je het vertelt.”
Elk kunstwerk is in zekere zin mislukt. Onvolmaakt. Is dat erg? Het werk is nooit af. Elk beeld is de vrucht van de verbeelding.
Door het vuur
Perignem
In 2013 werd dit met een rijke geschiedenis besprenkelde keramiekatelier onderworpen aan een uitpurende restauratie, die een nieuwe wind heeft doen waaien in deze werkplek waar extra plaats is ontdekt voor een unieke luisterende ruimte…
Het atelier van Perignem is een tweebeukige gemetselde constructie, bedekt met een in staal geklonken spantconstructie, die voorzien is van een noklicht dat de binnenruimtes van een sacrale verlichting voorziet.
In 1946 wordt een keramiek en glasraamatelier opgestart in Eeklo door de Bruggeling Joost Marechal. Eén van zijn assistenten is Rogier Vandeweghe, die na een 16-tal maanden vertrekt om met de steun van vader Alberic en die van zijn broer Laurent een eigen atelier op te starten in Aalter. Rogier neemt de artistieke leiding op zich, Laurent de praktische zaken en diens echtgenote Cecile Roets beheert het financiële luik. De eerste productie typeert zich vooral door geslaagde nabootsingen van aardewerk uit Rouen en Delft en versieringen naar Oud-Vlaams pateelwerk. Het succes groeit en een uitbreiding blijkt noodzakelijk.
In 1948 wordt een ruime werkplaats opgetrokken in de Stationsstraat 26 te Beernem. Het bedrijf krijgt ook een naam: ‘Perignem’ (latijn voor ‘door het vuur’). De zaak groeit zeer snel uit tot een atelier met een vijftal werknemers.
In 1952 is alweer een uitbreiding noodzakelijk waardoor het atelier zijn definitieve omvang krijgt. In 1954 start de productie glas-in-lood die in 1956 beëindigd wordt met het vertrek van Rogier, die inmiddels gehuwd is met Myranna Pyck. Hij richt in Sint-Andries zijn bedrijf voor keramiek en glas op onder de naam ‘Amphora’. In 1958 zet Laurent zijn deuren open voor diverse kunstenaars. Opmerkelijk is de figuur van de Oostenrijker Hans Heinz Poll, maar een belangrijk artistieke stimulans is de komst van Octave Landuyt. AIs leraar plastische kunsten van de rijksnormaalschool te Gent en als kunstschilder komt hij via zijn leerlingen (o.a. Leon Goossens, Johan Isselé, Oswald Kuijken) in contact met Perignem. Landuyt geraakt vrijwel onmiddellijk in de ban van dit medium. Vanaf 1958 tot 2006 vervaardigt hij al zijn keramische sculpturen bij Perignem.
ln 1966 beëindigt Elisabeth Vandeweghe – dochter van Laurent en Cecile – haar studies Plastische Kunsten en staat vrijwel onmiddellijk in het bedrijf als decorschilderes en ontwerpster. In 1988 trokken haar ouders zich terug uit de zaak waarna ze zich voornamelijk toelegt op de uitvoering van opdrachten en eigen creaties. Ze verleent ook haar medewerking aan diverse tentoonstellingen.
In het jaar 2006 organiseert ze in de ateliers Perignem een grote overzichtstentoonstelling over de periode 1949-2006.
De restauratiecampagne van het atelier in 2013 puurde het gebouw uit tot zijn architecturale essentie waardoor er plaats vrij kwam voor een gastvrije open ruimte waar de nieuwe wind die sindsdien doorheen Perignem waait even tot rust komt.
